Γεννηθήκαμε για να συναντηθούμε.

Σε φιλάω και ρουφάω αγάπη.

Γεμίζουν τα πνευμόνια μου αέρα

τα πόδια μου τρίβονται το ένα με το άλλο με ικανοποίηση.

Το στρες ξενοικιάζει από το μυαλό μου και βρίσκει έστω και για λίγο αλλού να κατοικήσει.

Μακάρι αυτή η στιγή να κρατούσε πάντα λίγο παραπάνω.

Να μέναμε παιδιά, έτσι όπως γνωριστήκαμε.

Μαζί σου ήταν η πρώτη φορά που σκέφτηκα την αιωνιότητα ως κάτι που θα ήθελα να υπήρχε.

Και χωρίς εσένα ήταν η πρώτη φορά που σκέφτηκα πόσο γλυκός θα ήταν ο θάνατος. Αρκεί να μην πονάω.

Μαζί σου είδα τον κόσμο για πρώτη φορά πιο όμορφο και μακριά σου ένιωσα όλη την ασχήμια και την αδικία του να με κατακλύζει.

Το πόσο σε αγαπάω δεν περιγράφεται με λέξεις. Το πόσο τέλεια οι ενέργειες μας ταιριάζουν είναι κάτι που αποδεικνύει τη μαγεία του συμπάντος και της ανθρώπινης συνείδησης.

Πώς ενώνονται οι άνθρωποι που αγαπιούνται και πώς πεθαίνουν μακριά ο ένας από τον άλλο.

Πως επικοινωνούν με μια τηλεπάθεια μαγική ακόμα και όταν βρίσκονται χιλιόμετρα μακριά.

Κουρνιάζω κάτω από το λαιμό σου, κρύβομαι από τον κόσμο, από όλα αυτά που με ταλαιπωρούν και με τρομάζουν, σαν πουλάκι που κρύβεται κάτω από τη φτερούγα της μαμάς του και αρνείται να πετάξει. Που να πάει εξάλλου στο άγνωστο. Εδώ είναι ζεστά και ασφαλής.

Είσαι το παραμύθι μου που έγινε πραγματικότητα. Είσαι ο έρωτας που αποδύκνυει αυτό που αρχαίοι φιλόσοφοι έλεγαν, ότι είναι πάνω από τις δυνάμεις της φύσης και κινητήριος δύναμη στη ζωή.

Είναι αλήθεια τελικά αυτό που από την πρώτη στιγμή νιώσαμε κι ας μην πιστέψαμε, ότι γεννηθήκαμε για να συναντηθούμε.

Πράξια Αρέστη

Μικρές Ιστορίες,